آغاز فصل شروع زمستان، فصلی از تأمل آرام، غذاهای سرخور و سنت‌های فرهنگی در جوامع شرق آسیا را رقم می‌دهد و زمانی برای استراحت و تفکر پیش از فرارفتادن سرماهای شدید است.

ورود به فصل شروع زمستان، که در فرهنگ چینی به نام لیدونگ (Lidong) شناخته می‌شود، یک دورهٔ مهم نجومی است که منظر طبیعت را با قلمی آرام و درون‌گرا نقاشی می‌کند. این فصل نقطهٔ عطفی در تقویم سنتی قمری-خورشیدی محسوب می‌شود و پایان برداشت محصولات و آغاز رسمی حکومت زمستان را نشان می‌دهد. انرژی دنیای طبیعی دچار تغییری عمیق می‌شود؛ حیات پرشور و گستردهٔ پاییز کم‌کم کمرنگ شده و جای خود را به دوره‌ای از ذخیره‌سازی درونی و صرفه‌جویی می‌دهد. حیوانات به خوابی عمیق فرو می‌روند، درختان لخت در برابر آسمان ایستاده‌اند و سکوتی ملموس بر مزارع حکمفرما می‌شود. این زمان نه زمان نابودی، بلکه زمانی از استراحت ضروری و خواب زمستانی لازم است که برای شکوفایی زندگی در بهار آینده، نیرو جمع‌آوری می‌کند. برای انسان، این گذار یادآوری قدرتمندی است که باید سرعت خود را کاهش دهیم، با تقلید از ریتم طبیعت، توجه خود را به درون معطوف کنیم و بدن و ذهن خود را برای ماه‌های سردتر و تاریک‌تر پیش رو آماده سازیم.

سنت‌های آشپزی در آغاز زمستان به شدت با اصول تغذیه بدن و حفظ گرمای آن پیوند خورده است. در مناطق مختلف، سنت تقویت خود با غذاهای سرشار از انرژی و پرخورا رایج است. در شمال چین، ساخت و مصرف کالِش (دوغ) تقریباً یک عمل رسومی محسوب می‌شود. فرآیند تهیه حشو، پیچاندن خمیر نازک و سرو دوغ‌های داغ در کنار خانواده، نمادی از گرما و همبستگی در برابر سرمازدگی بیرون است. عبارت «در روز لیدونگ دوغ بخورید، وگرنه گوش‌هایتان یخ می‌زند» به صورت طنزآمیز بر این باور تأکید دارد که این غذا می‌تواند بدن را از سرما محافظت کند. در جنوب چین، ترجیحات اغلب به سمت سوپ‌ها و قورمه‌های غلیظ‌تر است. موادی مانند زنجبیل، گیلاس فهمگان (گوجی)، حبوبات سیاه، و گوشت‌های پرچرب به آرامی در آب‌جوش قرار می‌گیرند تا آش‌های تقویتی حاصل شود که معتقدند انرژی درونی بدن را تقویت و دفاع از بیماری‌ها را افزایش می‌دهد. گلوله‌های برنج چسبنده (تونگ یوان)، که گاهی در آش غلیظ یا شربت شیرین پخته می‌شوند، انتخاب دیگری محبوب هستند که چسبندگی و گرمای آن‌ها نماد آسایش و تأمین انرژی پایدار تلقی می‌شود.

فراتر از آشپزخانه، آغاز زمستان دارای بافتی غنی از اهمیت فرهنگی و معنوی است. این دوره زمانی مناسبی برای احترام به اجداد و تأمل در مورد ماهیت چرخه‌ای وجود است. برخی خانواده‌ها مراسمی را برگزار می‌کنند تا احترام خود را نشان دهند، از محصولات سال تشکر کنند و برکت را برای زمستان بخواهند. مفهوم فلسفی تعادل یین و یانگ نیز در این دوره بسیار مهم است. زمستان اوج یین محسوب می‌شود—دوره‌ای که با سرما، تاریکی و استراحت مشخص می‌شود. برای حفظ تعادل، ضروری است که انرژی یانگ را از طریق استراحت کافی، گرم ماندن و مصرف غذاهای گرم‌کننده تقویت کنیم. این دوره برنامه‌ریزی اجتماعی آرام‌تری را تشویق می‌کند و فعالیت‌هایی را پیشنهاد می‌دهد که روح را تغذیه می‌کنند، مانند خواندن، نوشتن، مدیتیشن یا لذت بردن از زیبایی سرد و سادهٔ مناظر زمستانی. این فصل فرصتی برای حفظ انرژی حیاتی فرد است، همچون خرسی در خواب زمستانی، و برای تأمل و آرامش درونی. همان‌طور که جهان بیرون به خواب یخبندان خود فرو می‌نشیند، آغاز زمستان فرصت ارزشمندی برای توقف، قدردانی از سکون و جمع‌آوری منابع درونی ما فراهم می‌کند تا در بهار با انرژی تازه، مقاوم و آمادهٔ شروع چرخه‌ای جدید از رشد ظاهر شویم.